Idea rozwoju cz. 7

Drugim ważnym składnikiem rozwoju jest przystosowanie. Przez przystosowanie rozumie się powszechnie zdolność organizmu zachowywania się odpowiednio do danych warunków życiowych celem utrzymywania swej egzystencji lub wzbogacenia jej. Haeckel stawia przystosowanie na równi z dziedzicznością, przy czym przystosowanie wiąże z funkcją odżywiania, a dziedziczność z funkcją rozrodczą. Na to należy nadmienić, że przystosowanie jest pojęciem ogólniejszym, dziedziczność zaś jest pewną określoną postacią przystosowania. Tak samo jak rozradzanie się nie jest niczym innym jak odgraniczonym w przestrzeni wzrostem organizmu poza granice jego indywidualnego istnienia, tak i związana z rozradzaniem się dziedziczność jest tylko przystosowaniem sięgającym poza granice jego indywidualnego istnienia, wiążącym między sobą szereg pokoleń zwierzęcych. Sam Haeckel określał rozradzanie jako „wyrastanie jednostki poza indywidualną miarę. Wzrost jest znów ściśle związany z odżywianiem. Przystosowanie rządzi tak samo zarówno odżywianiem, mnożeniem i czuciem organizmów. W każdym szczegółowym wypadku jest ono rezultatem sił danych w organizmie i wpływów zewnętrznego otoczenia. Co prawda, to i siły własne organizmu świadczą o dawniejszych przystosowaniach przekazanych dziedzicznie.