Idea rozwoju cz. 13

Czynność i zdolność działania danego organizmu wyraża się przez spotęgowane przystosowanie jej do otoczenia dzięki większemu zróżniczkowaniu. W tym znaczeniu można twierdzić, że organizm ludzki zajmuje najwyższy szczebel w organicznym rozwoju. Nie znaczy to jednak bynajmniej, by każdy organ ciała ludzkiego był najdoskonalszym. Z punktu widzenia anatomii porównawczej czyni Gegcnbaur na ten temat niezmiernie ciekawą i pouczającą uwagę: „Tak np. noga człowieka nie jest wcale tak uzdolnioną do najrozmaitszych funkcji i odpowiednio do nich zbudowaną jak u czwororękich. Niektóre z narządów nie dochodzą wcale do zupełnego rozwoju. Wszędzie napotykamy części pozostające w zastoju lub zaniku. Wśród długiej drogi fitogenicznej przyswoił sobie organizm dużo takich rzeczy, które mu się później okazały zbyteczne. Rzeczy mniejszego znaczenia porzucono dla rozwinięcia wyższych, cenniejszych urządzeń. A jednakże umieszczamy człowieka na czele organicznego świata. Źródłem tej jego przewagi jest jeden system narządów. Jest on najwyższym ze względu na swe funkcje; jest to system nerwowy wraz z mózgiem, który całym ustrojem rządzi.